Warszawa w różnych czasach i epokach obfitowała w utalentowanych ludzi, którzy zostawili wyraźny ślad w życiu kulturalnym stolicy. Jedną z takich osobowości była Anna Bilińska, wybitna polska malarka XIX wieku pochodzenia ukraińskiego. Ogromna liczba tworzonych przez nią dzieł sztuki, które są rozpoznawalne wśród wielu innych, znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie. Anna Bilińska była malarką, która genialnie przedstawiała kobiet na płótnie: kobiety na jej obrazach niby ożywają i opowiadają o swoich emocjach, charakterze i piękności. Historia życia samej artystki nie zawsze była prosta, ale bardzo bogata – pisze warsawka.eu.
Dzieciństwo, młodość i nauka malarki
Przyszła malarka urodziła się w 1857 roku w Złotopolu, który później stał się częścią obwodu kirowogradzkiego na Ukrainie. Według wspomnień bliskich Bilińskiej, jako dziecko była bardzo niespokojna, zdeterminowana i zawsze wpadała w różne przygody. W wieku 8 lat Anna pomogła rodzicom złapać złodzieja, w wieku 12 lat własnoręcznie naprawiła dymiący piec. Kilka lat później Annie udało się zatrzymać konie, gdy woźnica spadła z dwukołowego wozu.
Anna do lat młodzieńczych mieszkała w Kijowie, aw latach 1869-1871 Bilińscy mieszkali na Wiatce. Tu zaczęła się znajomość Anny z pierwszymi lekcjami rysunku, które jej udzielał polski rysownik, ilustrator i malarz Michał Andriolli.
W 1871 roku rodzina Anny przeniosła się do Warszawy, gdzie dziewczynka otrzymała gruntowną wiedzę o sztuce. W stolicy Bilińska nie tylko poświęciła się malarstwu, ale również polubiła grę na pianinie. Przez dwa lata uczęszczała do klasy słynnego pianisty Rudolfa Strolba w Konserwatorium Warszawskim, później zapisała się do prywatnej Klasy Rysunkowej czołowego warszawskiego malarza Wojciecha Gersona. Podczas studiów Anna Bilińska poznała wiele zarówno profesjonalnych, jak i początkujących polskich artystów. W 1876 roku młoda artystka zaczęła wystawiać swoje prace w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, gdzie jej pierwsze prace zaczęły zbierać przychylne opinie krytyków. O wyjątkowości twórczości Anny Bilińskiej świadczył obraz „Malarz wędrowny”, który stworzyła i pokazała na wystawie w Warszawie w 1878 roku.
Wkrótce Anna miała okazję pojechać do Paryża ze swoją przyjaciółką, artystką z Ukrainy, Zofią Stankiewicz. Bilińska przeniosła się do serca Francji w 1882 roku i spędziła tam całkiem sporo czasu, całkowicie pogrążona w twórczości. To właśnie w Paryżu ukazały się jej słynne prace „Autoportret”, „Murzynka”, „Portret młodej kobiety z różą w ręku” i „Wieśniaczka z dzieckiem”.
Cechy twórczości Bilińskiej, związek z Warszawą i Ukrainą
W malarstwie Anna posługiwała się trzema technikami: akwarelą, malarstwem olejnym i pastelami. Swoje prace tworzyła w stylu realizmu i impresjonizmu. Najczęściej Bilińska malowała portrety kobiet, a także martwe natury, sceny rodzajowe i pejzaże. Artystka miała ponad 500 prac, z czego 100 było wystawianych szerokiej publiczności. Duża część prac Anny Bilińskiej jest przechowywana w Muzeum Narodowym w Warszawie. Ze względu na to, że Anna spędziła młodość w Warszawie, przez długi czas studiowała i rozwijała kulturę stolicy, uważana jest za polską artystkę. Jednak kobieta nigdy nie zapomniała o swoich ukraińskich korzeniach. Anna często żartowała, że ma kozacki charakter i polskie serce i razem z rodzicami kilkakrotnie odwiedzała krewnych we Lwowie.
Śmierć Anny Bilińskiej była nagła. W 1893 roku Anna razem z mężem Antonim Bogdanowiczem przeprowadziła się do Warszawy, gdzie planowali otworzyć własną szkołę artystyczną, ale marzenia te w pewnym momencie zostały zniweczone. W wieku 37 lat Anna zmarła na zawał serca i została pochowana w Warszawie na starym cmentarzu Powązkowskim. Później jej mąż został pochowany obok ukochanej żony.
