Historię Warszawy tworzyło wiele znanych osobistości, których nazwiska są znane nie tylko w całej Polsce, ale także w większości krajów Europy. T. Łempicka to jedna z najpopularniejszych warszawskich artystek, której twórczość wywołuje prawdziwe zdumienie przez wiele lat. Jej prace utrzymane w stylistyce art déco i kubizmu przeżywały za życia zarówno szalony sukces, jak i upadek, ale piękna sztuka T. Łempickiej zawsze miała swoich zwolenników. Do popularnych kolekcjonerów dzieł artysty należeli: Madonna, Jack Nicholson i Barbra Streisand. Obrazy utalentowanej warszawiaczki są sprzedawane za miliony euro, a jej nazwisko figuruje na liście kobiet odnoszących największe sukcesy XX wieku. Droga do takiego sukcesu była ciernista, ale bogata i interesująca – podaje warszawka.eu.
Droga życia artystki
T. Łempicka urodziła się 16 maja 1898 roku w Warszawie. Przyszła artystka pochodziła z zamożnej rodziny Borysa Gurwik-Gorskiego, prawnika o żydowskich korzeniach i lwicy salonowej Malwiny z domu Dekler. Ojciec Tamary wcześnie opuścił życie dziewczynki, ale przyczyna tego wydarzenia nie jest dokładnie znana. Sama artystka mówiła, że rodzice po prostu się rozwiedli, a ona została wysłana na wychowanie przez dziadków. Niektórzy historycy twierdzą, że B. Gurwik-Gorski popełnił samobójstwo.
Choć artystka miała rosyjskie korzenie, uważała się za Polkę, a Warszawę za swój dom. Atmosfera tego miasta, w którym spędziła dzieciństwo, znajduje odzwierciedlenie w jej wielu obrazach. Tamara swój pierwszy portret namalowała w wieku 10 lat, pozowała jej młodsza siostra.
W 1911 roku T. Łempicka zamieszkała u krewnych w Petersburgu, gdzie studiowała rysunek w Akademii Sztuk Pięknych, a wieczorami chodziła na koncerty, do teatrów, muzeów i na imprezy towarzyskie. To właśnie w tym mieście artystka poznała swojego przyszłego męża Tadeusza Łempickiego – pobrali się w 1916 roku. W tym samym roku urodziła się im córka Maria-Krystyna, którą Tamara pieszczotliwie nazywała Kizette.
Po wybuchu rewolucji w 1917 roku para została zmuszona do opuszczenia Petersburga i przeniesienia się z dzieckiem do Paryża. W stolicy Francji T. Łempicka dużo czasu poświęcała twórczości, w szczególności studiowała u francuskiego malarza André Lhote’a i malarza symbolisty Maurice’a Denisa, którzy silnie wpłynęli na jej styl artystyczny. W 1925 roku w Paryżu T. Łempicka zasłynęła po raz pierwszy. Brała udział w wystawach, z zyskiem sprzedawała swoje obrazy, wirowała w wirze życia towarzyskiego i była gwiazdą paryskiej bohemy. Zaczęli się do niej zwracać zamożni klienci, arystokraci, żony zamożnych biznesmenów ustawiali się w kolejce, by zamówić u artystki portret naturalnej wielkości. To właśnie takie życie – skandaliczne, wystawne i luksusowe – najbardziej pociągało T. Łempicką.
Styl artystyczny artysty i twórczy związek z Warszawą
Popularność T. Łempickiej i jej obrazów doprowadziła do materialnego sukcesu, gdyż estetyka jej prac odpowiadała gustom zamożnych klientów. Artystka pracowała 10 godzin dziennie, aby wszystkie zamówienia zrealizować na czas. Malowała głównie portrety, martwe natury i akty. T. Łempicka stale komunikowała się ze swoją córką Kizette w sprawie swojej pracy. Powiedziała, że jej główną zasadą w działalności zawodowej nie jest kopiowanie, ale tworzenie czegoś nowego, niepowtarzalnego, o jasnych, lśniących kolorach, aby przekazać widzowi styl życia i charakter modelki na płótnie. Krytycy sztuki często wypowiadali się nieprzychylnie o twórczości Tamary, nazywając kobietę „propagandzistką malarstwa dla zboczeńców”, ale takie oskarżenia tylko podsycały zainteresowanie artystką. Wiele jej prac znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie.
W 1974 roku T. Łempicka przeniosła się do Meksyku, gdzie zmarła 18 marca 1980 roku, a jej prochy zostały rozrzucone nad wulkanem Popocatepetl.
